Όταν το Game of Thrones σταμάτησε να βγάζει νόημα

Πριν πω οτιδήποτε ας ξεκινήσουμε με μερικά disclaimers. Το άρθρο αυτό προφανώς και περιέχει spoilers μέχρι ΚΑΙ το τέταρτο επεισόδιου του τελευταίου κύκλου της σειράς που προβλήθηκε χθες το βράδυ μέσα από την συχνότητα του HBΟ (και του NovaCinema και Novaflix στην χώρα μας). Επίσης σημειώνω πως έχω διαβάσει μόνο το πρώτο από τα βιβλία του Martin, το οποίο και βρήκα λίγο κουραστικό. Οπότε σίγουρα δεν είμαι αυτός που θα καταλήξει στο “η σειρά δεν ακολουθεί τα βιβλία, shame on you σειρά”.

Ξεπερνώντας τα διαδικαστικά, πρόκειται για ένα blog post που δεν έχει υπάρξει όμοιό του στο XGamers. Δηλαδή έχει υπάρξει, αν κρίνεις από το φτυάρι που έχω βγάλει από την ντουλάπα μου και με συντροφεύει όσο γράφονται αυτές οι γραμμές, αλλά είναι νομίζω η πρώτη φορά που στο XGamers αρθρογραφώ για μία τηλεοπτική σειρά. Εκεί μας έφτασαν οι κερατάδες.

Είναι, λοιπόν, ένα blog post που σκόπευα να γράψω πριν από περίπου δύο χρόνια, όταν το Game of Thrones είχε αρχίσει ΗΔΗ να μην βγάζει νόημα. Ξέρετε, τότε, που ο Τζον και η παρέα του είχε εγκλωβιστεί βόρεια του τείχους. Ξέρετε μωρέ, οι συνθήκες ήταν ευνοικές έτσι ώστε οι Snow, Gendry, Jorah Mormont, Hound, Beric, Thoros, και Davos να βρεθούν μαζί σε μία αποστολή αυτοκτονίας χωρίς νόημα. Γιατί και προφανώς δεν είχε νόημα να διακινδυνεύσουν τόσες ζωές και να χάσει η Dany έναν δράκο για να πιάσουν ένα ζόμπι να τον πάνε στην Σέρσει και να συμμαχήσει μαζί τους. Σε κανένα από τα επτά βασίλεια, η Σέρσει δεν θα συμμαχούσε μαζί τους. Αλλά οι ξέφρενοι ρυθμοί που είχε (και έχει) η σειρά προσπαθώντας να μαζέψει όλα τα storylines και να φτάσει στο φινάλε δεν επέτρεψε ούτε ένας να βγει να το πει. Ένας ρε παιδιά, να πει, ότι η Σέρσει δεν πρόκειται να συμμαχήσει με μία Ταργκάρυεν. Και έστω ότι οι φίλοι που βρέθηκαν εγκλωβισμένοι βόρεια του τείχους, δεν την ήξεραν καλά. Ο Τύριον, ο πιο έξυπνος άνθρωπος του Βασιλείου – σύμφωνα με την Σάνσα στην φετινή πρεμιέρα – δεν ήξερε την αδερφή του; Poor writing at its finest που λέμε στο χωριό.

Ξέρετε που αλλού φαίνεται το poor writing; Στις αποστάσεις φίλοι μου. Από Dragonstone στο τείχος μισό τσιγάρο δρόμος. Αποστάσεις που στην πρώτη σεζόν έκαναν επεισόδια να καλυφθούν, καλύπτονται σε μισό νανοσεκοντ, όσο κάνει περίπου η εναλλαγή μεταξύ δύο σκηνών. Μηνύματα με κοράκια που έφταναν μετά από μήνες, φτάνουν λες και τα έχει αναλάβει η ACS.  Και αν δεν θυμάστε, το ταξιδάκι της τρελοπαρέας πρόπερσι, σας έχω ένα φρέσκο παράδειγμα. Στο πρώτο επεισόδιο, ο Θίον σώζει την αδερφή του στο Kings Landing όσο ο Euron απαυτώνεται με την Σέρσει (poor writing), και στην επόμενη σκηνή fast-travel στο Winterfell. Ένα ταξίδι που στις πρώτες σεζόν μπορούσε να διαρκέσει επεισόδια! Προφανώς και κανείς δεν θέλει να δει τον Θίον να ταξιδεύει από το King’s Landing στο Winterfell. Θα μπορούσαν να το κάνουν πιο πιστευτό. Γιατί όταν μαθαίνουμε ότι οι νεκροί φτάνουν την επόμενη εργάσιμη, και ο Θίον φτάνει εγκαίρως στο Winterfell λες και βρήκε εισιτήριο Ryanair την τελευταία στιγμή, τότε το ποτήρι των starbucks δεν το θεωρώ μεγάλο σφάλμα.

Transportation in Season 8 explained…

493 λέξεις μέσα στο άρθρο, βλέπετε, και ακόμα δεν έχω πιάσει το αριστούργηματικο εμετικό επεισόδιο 8×03 που οι φίλοι D&D κατέστρεψαν ότι έφτιαξαν (?) μέσα σε λιγότερο από 90 λεπτά. Ναι, το επεισόδιο ήταν εξαιρετικό σκηνοθετικά. Ναι, η μουσική του τελευταίου 10λέπτου ηχεί ακόμα στα αυτιά μου. Αλλά δεν γίνεται να παραβλέψω ότι οι Dothraki θυσιάστηκαν για ένα ωραίο πλάνο. Αν είχανε 2019 θα έκανε ωραίο instagram story, αλλά δυστυχώς τότε μόνο δράκους είχαν. Δεν γίνεται να μην αναφέρω ότι Τζον και Ντάνυ ήταν κομπάρσοι στην ίδια τους την μάχη. Μια μάχη που η σειρά σε προετοιμάζει μία δεκαετία ότι θα γίνει. Το CGI όμως έφτανε μάλλον για 5 λεπτά δρακομαχίας μέσα σε πυκνή ομίχλη, ώστε να μην χρειάζεται να είναι και πολύ λεπτομερές το CGI, καταλαβαίνετε.

Μία μάχη που θα μπορούσε να τελειώσει πολύ γρήγορα, αν ο φίλος Τζον δεν μίναρε πάνω στον δράκο όσο άναβε η Μελισσάντρε την τάφρο (ήταν κυριολεκτικά δίπλα, αραγμένος δίπλα στον Μπραν). Εκεί που έχουν εγκλωβιστεί όλοι και έχουν μαζευτεί δίπλα στην τάφρο, 3 περασματιές με Ντρακάρυς και τελείωσαν οι νεκροί. Πάμε στον Night King. Αλλά βέβαια, αυτό θέλει σεναριογράφο. Κάτι που το Game of Thrones όπως φαίνεται δεν διαθέτει.

Συνεχίζοντας στα του επεισοδίου 3, δεν μπορώ να παραβλέψω το υπέρτατο plot armor για βασικούς χαρακτήρες οι οποίοι ήταν μάλιστα στην πρώτη γραμμή της άμυνας. Μιλάω φυσικά για τον Τζέιμυ, την Ψηλή, τον Σαμ (!!) και το λοιπό παρεόνι. Δεν γίνεται οι δύο πρώτοι να έχουν εγκλωβιστεί άπειρες φορές από τους νεκρούς, και να την βγάζουν καθαρή όταν το 90% των πολεμιστών πέθανε. Συμφωνώ, ότι μπορεί να έχουν να δώσουν ακόμα πολλά στην ιστορία. Αν έχουν να δώσουν, μην τους βάζεις στην πρώτη γραμμή. Βάλε τους μέσα στο κάστρο δίπλα στην Άρυα. Κάνε το λίγο αληθοφανές. Μην υποτιμάς την νοημοσύνη του κοινού. Game of Throne βλέπουμε γιατί όλοι μπορούν να πεθάνουν. Αν τους προστατεύετε πάση θυσία, έχετε χάσει το βασικό συστατικό της επιτυχίας. Κανείς δεν θέλει να πεθάνουν οι βασικοί χαρακτήρες. Αλλά κανείς δεν θέλει να βλέπει εγκλωβισμένους από ζόμπι χαρακτήρες που επιβιώνουν. Αυτό που έκανε δηλαδή το Walking Dead για πάρα πολλά χρόνια.

Και περνάμε φίλοι μου στο τελευταίο μέρος του λαμπρού αυτού επεισοδίου. Δεν έχω κανένα θέμα με την Άρυα να σκοτώνει τον Night King, ήταν μάλιστα κάτι που συζητιόταν πολύ και online μετά την προφητεία της Μελισσάντρε. Πρόβλημα έχω με το πως το χειρίστηκε η σειρά. Όταν επί τόσα χρόνια, κλιμακώνεις μία μάχη μεταξύ Night King και Jon Snow, περιμένεις να δεις μία τέτοια μάχη. Δώσε την ευχαρίστηση στο κοινό να δει έστω κάτι από αυτό που τόσα χρόνια χτίζατε. Αντιθέτως, πήραμε ένα πολύ μικρό τετ-α-τετ μεταξύ των δύο αυτών χαρακτήρων και έναν Assassin’s Creed – style φόνο από την Άρυα.

Ένα φόνο που ΚΑΙ αυτός δεν έβγαζε νόημα. Γιατί όταν μισή ώρα πριν, η Άρυα πάλευε να ξεφύγει από τα ζόμπια στην βιβλιοθήκη και αυτά την κατάλαβαν από ΤΟ ΑΙΜΑ που ΕΣΤΑΖΕ, δεν μπορώ να δεχτώ ότι πέρασε από την φρουρά του Night King χωρίς να την πάρει χαμπάρι κανείς. Όσο καλή δολοφόνος και να είναι. Το “κανείς δεν μπορεί να αναμετρηθεί τετ-α-τετ με τον NK” δεν είναι αποδεκτή δικαιολογία. Ας έβαζαν μία μάχη με τον Τζον και την Άρυα να τον σκοτώνει λίγο πριν “τελειώσει” τον Γιάννη. Μέσα σε 2 γραμμές έγραψα καλύτερο σενάριο από τους D&D.

Το πρόβλημα με την σειρά παιδιά ξέρετε ποιο είναι; Είναι ότι την ξεκίνησαν με προοπτική το σωτήριο έτος 2019 ο Μάρτιν να έχει τελειώσει τα βιβλία του και να μπορέσουν να αντιγράψουν υλικό με αφθονία. Γιατί έχουμε δύο σεζόν να δούμε σοβαρή πλοκή, μία φυσιολογική συνομιλία. Τελείωσαν τα βιβλία, οι οι Weiss και Benioff δεν μπορούν να φτάσουν το επίπεδο γραφής του original δημιουργού. Καλώς ή κακώς, ο Μάρτιν δεν έβγαλε κανένα βιβλίο, και πιθανότατα να μην βγάλει στο επόμενο χρονικό διάστημα. Για αυτό και οι δύο τελευταίες σεζόν, πέρα από μία φανερή υποβάθμιση σε ποιότητα, έχουν και λιγότερα επεισόδια. Γιατί το υλικό δεν φτάνει, και είναι ανίκανοι να γράψουν ουσιαστικές σκηνές ώστε να γεμίσουν την σεζόν. Έτσι, έχουμε fast travel και 6 επεισόδια. 

Καλή χώνεψη. Και αν παρατηρήσετε δεν μίλησαν καν για τον Bran που όλοι περιμέναμε να κάνει κάτι αλλά αυτός όσο οι άλλοι πάλευαν είπε να τσιλλάρει με το κρου.

ΥΓ: Το τέταρτο επεισόδιο της σειράς άφησε μία γεύση από παλιό Game of Thrones. Αλλά ούτε εδώ θα παραβλέψω ότι ο δράκος της Ντάνυ πέθανε από βέλος του Euron που πέρασε (?) μέσα από έναν πελώριο βράχο. Γιατί σκηνοθετικά, έτσι το έδειξε. Γιατί αν δεν έγινε αυτό, αδυνατώ να πιστέψω ότι η Ντάνυ “ξέχασε” τον Euron όπως ανέφεραν οι παραγωγοί στο “Inside the episode” και δεν τον είδε ακριβώς από κάτω της να την στοχεύει. Ξέρει μωρέ, καμια δεκαριά πλοία με τεράστιες βαλίστρες να σε στοχεύουν. Ναι, μπορεί να μην το είδε τελικά. Ή απλά μπορεί όντως να τρύπησε τον βράχο το βέλος. Στο επόμενο επεισόδιο ίσως “ξεχάσει” ότι θέλει τον θρόνο και γυρίσει στο Έσσος.

ΥΓ2: Οι παραγωγοί σε ερώτηση που τους έγινε, δήλωσαν πως θα δουν το φινάλε σε “άγνωστη τοποθεσία” και χωρίς κινητά. Κουφάλες, ξέρουμε που μένετε.

ΥΓ3: Τουλάχιστον η σειρά μας έδωσε ένα πολύ καλό soundtrack, πέρα από το Night King theme του Ramin Djawadi

Νίκος Μπούγας

Γεια σας! Ονομάζομαι Νίκος Μπούγας, γνωστός εδώ μέσα σαν Scof. Είμαι ο εμπνευστής και δημιουργός του XGamers και γενικά αυτός που βάζει την τάξη στα ρεμάλια που θέλουν να αποκαλούνται συντάκτες.. Στον ελεύθερό μου χρόνο πίνω τζιν τονικ.