Diablo III

Είναι αλήθεια, ο άρχων του σκότους, ο τρομερός Diablo επέστρεψε μετά από 10 χρόνια και τώρα θα δούμε πως…

Αρχικά. δε θα πω για την ιστορία πολλά πράγματα καθώς πρόκειται ναι με για το λογικό-κλασσικό story της επιστροφής του Lord of Terror αλλά ταυτόχρονα μέσα στο παιχνίδι συμβαίνουν αλλεπάλληλες ανατροπές που θα σας αφήσουν με το στόμα ανοικτό από την αρχή ως το τέλος. Ακόμα πιο ενδιαφέρον το γεγονός πως ενώ το D3 διαδραματίζεται 20 χρόνια μετά το D2 η ιστορία φαίνεται σαν νέος τόμος αλλά οι παλιοί θα βρείτε πολλά στοιχεία σύνδεσης με το 2 που θα σας κάνουν να αναφωνήσετε “έλα ρε!!” με θαυμασμό.   +1 λοιπόν εδώ.

Gameplay. Τα λόγια εδώ είναι περιττά. Όσοι έχουν παίξει Diablo II μπορούν με ασφάλεια να τρίβουν τα χέρια τους με ευχαρίστηση και ενδόμυχη κακία για το τι θα συμβεί in game. Όσοι δε είναι νέοι στο χώρο της κολάσεως να ετοιμαστούν για μια επική εμπειρία ταχύρυθμων μαχών με ορδές hellspawns. Οι “διαφορές” στο sequel είναι αισθητές αλλά, όσο κι αν γκρινιάζουν οι “hardcore fans” στα διάφορα fora, είναι καλές. Αρχικά τα scrolls έχουν εξαφανιστεί καθιστώντας πιο γρήγορο το ρυθμό του παιχνιδιού. Το town portal scroll είναι πλέον μόνιμο κουμπάκι στο userface ενώ για τη δουλειά του τότε identify object scroll αρκεί ένα δεξί κλικ στο άγνωστο αντικείμενο. Ευκολία και επιτάχυνση. Τώρα όσον αφορά στα spells και τo level up, το δεύτερο γίνεται αυτόματα όσον αφορά στα skill points. Στο θέμα των spells η Blizzard έκανε εξαιρετική δουλειά και θα εξηγήσω. Έχουμε 6 κατηγορίες spells και 1 passive. Τα παραπάνω ξεκλειδώνονται κατά την πρόοδο στα levels. Παράλληλα υπάρχουν διάφορα runes για το κάθε spell που ανοίγουν πάλι με το level up. Τα runes δίνουν κάτι μοναδικό στο εκάστοτε spell καθιστώντας το μοναδικό και ανανεώνοντας το. Μπορούμε να έχουμε ένα rune ανοιχτό για κάθε spell και ένα spell από κάθε κατηγορία (εκτός αν επιλέξουμε το elective mode όπου και επιλέγουμε τις μαγείες όπως τις θέλουμε). Με τα runes λοιπόν όχι μόνο κάνουμε πιο δυνατά αλλά μερικές φορές αλλάζουμε και τη συμπεριφορά του κάθε spell (και με διαφορετικό animation πάντα, όχι ότι κι ότι). Υπάρχουν ακόμα οι followers (3 αυτή τη φορά-paladin, scoundrel, sorceress) για βοήθεια αλλά και το απαραίτητο comic relief με τις απίστευτες ατάκες που πετάνε την ώρα του παιχνιδιού.

fgdreg

Τα γραφικά ακούστηκε πως είναι “παλιά”, “βαρετά” και “πολύ φωτεινά”. Λάθος. Είναι αρκετά σκοτεινά όπου πρέπει, όσο φωτεινά χρειάζεται και το αντίθετο του βαρετά. Είναι άκρως ενδιαφέροντα. Σε μια μοναδική στιγμή brainstorming μάλλον, οι άνθρωποι της Blizzard αποφάσισαν πως το να έχεις ένα ολόκληρο act με το ίδιο μοτίβο είναι βαρετό και δεν πρέπει να γίνεται. Έτσι τα σκηνικά, τα χρώματα και τα μοτίβα εναλλάσσονται -μαεστρικά θα έλεγε κάποιος- σε έντονο ρυθμό και βαθμό κατά την πρόοδο στο παιχνίδι, αρκετά γρήγορα για να μην καταντάνε μονότονα αλλά συνάμα και αργά ώστε να προλαβαίνουμε να τα απολαμβάνουμε όπως τους αξίζει. Eye candy όπως είπε και ο wizard του party μου. Επίσης εξαιρετική(!!!) δουλειά έχει γίνει στο coding των γραφικών. 4 χαρακτήρες, 10δες τέρατα και άλλα τόσα ξόρκια (spammed αρκετές φορές) την ίδια στιγμή στην οθόνη σε full ανάλυση και options και ούτε λίγο frame drop. Μαγεία.

Part-aaaaa-y! Θα μπορούσα να προσαρτήσω την παράγραφο για το party gaming και τη δυσκολία στο gameplay αλλά θα έχανε σε αίγλη νομίζω. Ναι, το Diablo III είναι δύσκολο. Το είπε και η Blizzard άλλωστε. Όπως και το ΙΙ, ίσως και πιο πολύ. Μην περιμένετε δηλαδή περίπατο, ούτε καν “περιπετειώδη βόλτα”. Με την πρόοδο στα 4 acts η δυσκολία κλιμακώνεται αισθητά. Στο τέλος του πρώτου αισθανόμουν θεός και στην αρχή του 2 χρειάστηκα αρκετά potions. Και όλα αυτά στο Normal. Με τον τερματισμό ανοίγει το επίπεδο Nightmare, μετά το Hell και μετά το θρυλικό Inferno. Εδώ περνάμε στο cooperative στοιχείο. Ναι μεν γίνεται να τερματίσει κάποιος solo το campaign στο Normal αλλά μετά τα πράγματα σφίγγουν. Χωρίς κόσμο για βοήθεια η μάχη είναι ανούσια και άκαρπη, τα minions του Άρχοντα του Τρόμου θα κατασπαράξουν κάθε ελπίδα για επιβίωση και κάθε όνειρο για εκδίκηση. Πολλοί θα το δουν αρνητικά αλλά είναι η μαγεία του τίτλου. Είναι δύσκολο. Έτσι πρέπει να είναι, έτσι το ευχαριστιέσαι και έτσι αντέχει και έχει replayability. “Τώρα άρχισε το παιχνίδι” ακούστηκε όταν μπήκαμε Nightmare mode -και έτσι είναι. Normal για την ιστορία, Nightmare για το leveling, Hell για τα items και Inferno για το πάνθεον των ηρώων. Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι μιλάμε για ένα παιχνίδι που ναι μεν θα σας κάνει τη ζωή δύσκολη αλλά θα έχετε παρέα να μοιραστείτε τον πόνο σας.

hgt

Η μουσική επένδυση είναι αρμόζουσα σε επικότητα, ένταση και ποιότητα -όπως και τα voice over. Από lore ως chit chat όλα ακούγονται, κάθε φορά με διαφορετικό τόνο και ύφος ώστε να εντείνουν τη δραματικότητα των καταστάσεων. Δύσκολα θα βρείτε journal ή lore που να σας φανεί αδιάφορο (είναι πολλά και τακτικά μέσα στο παιχνίδι) ή διάλογο που να μη δίνει “κάτι” στην υπόθεση.

Δυστυχώς δε μπορώ ακριβώς να κατηγοριοποιήσω 100% όλες μου τις σκέψεις αφού όλα έρχονται μαζί. Είναι ένας τίτλος που θα συνεπάρει όποιον ασχοληθεί μαζί του. Ακόμη και να βγάλει λεφτά (€) από το real money auction house πουλώντας ψηφιακά αντικείμενα. Πολλοί έγραψαν και γράφουν διάφορα σχόλια μίσους πως το παιχνίδι είναι μικρό (20+ ώρες στο Normal με full party και σωστό καθάρισμα των περιοχών), φωτεινό (ούτε για αστείο), προβληματικό (patches, you know?) ή χαζό (ο Diablo σας ακούει…). Κάπου διάβασα  “το diablo είναι κακή αντιγραφή του WoW” και “είναι το χειρότερο first person shooter που έχω παίξει ποτέ” ή ακόμα και “οι servers έπεσαν στο launch, το παιχνίδι είναι για πέταμα”. Ανοησίες. Αν το D2 αντέχει 12 χρόνια και συνεχίζει, άλλα τόσα και πιο πολλά θα πάει το 3. Τo random mapping, η συνεχόμενη ανανέωση σε items, η δυσκολία, το crafting, το multiplayer, το hardcore mode, όλα καθιστούν το διαμάντι της Blizzard άκρως replayable. Θα μπορούσα να γράφω για πάντα για έναν τόσο πολυδιάστατο τίτλο αλλά εδώ το review τελειώνει. Δείτε και το preview εδώ.

 

Πάνος Αλεξόπουλος

Παίζω, γράφω, κριτικάρω και σχεδιάζω παιχνίδια. H συλλογή μου μια μέρα δε θα χωράει σε μουσείο.