One Piece: World Seeker | Review
Μεγάλος φαν του “Ο Ντρέικ και το Κυνήγι του Θησαυρού” δεν ήμουν ποτέ, οπότε δε θα κρίνουμε την ιστορία. Όχι πως είναι κακή, βέβαια. Κλασσικά το πλήρωμα έχει σκορπιστεί σε ένα νέο νησί και ψάχνουμε να το βρούμε και να δείρουμε τους κακούς. Εντάξει. Ανεκτό.
Το One Piece: World Seeker είναι ένας open world τίτλος δράσης. Βασικά beat ’em up με αποστολές. Οι αποστολές βέβαια είναι απαράδεκτα βαρετές και σε ποικιλία και σε ύφος. Είτε έχουμε main quest που πρέπει να βρούμε κάποιον χαρακτήρα και να δείρουμε κάποιον άλλο είτε να δείρουμε κάποιον απλά. Τα side missions από την άλλη είναι όλα fetch. Μάζεψε πέντε κλαδιά.
Αλλά κι αυτό μπορούμε να το συγχωρέσουμε αν το παιχνίδι έχει άλλα καλά στοιχεία. Το open world ας πούμε. Που είναι κάκιστο. Ο κόσμος είναι άδειος και κάνει τις αποστάσεις να φαντάζουν τεράστιες. Είναι τόσο άδειος που στη βασική μεγαλούπολη του νησιού οι npcs μετρώνται στα δάχτυλα, και από αυτούς ακόμα λιγότεροι έχουν να πουν κάτι. Οτιδήποτε. Τουλάχιστον υπάρχουν πολλά collectibles να βρούμε και διάφορες περιοχές που δίνουν μια αίσθηση ποικιλομορφίας. Και 3-4 εχθροί εδώ κι εκεί, για να πατάμε και κάνα Gomu Gomu No Pistol που και που να γουστέρνουμε.
Ε εντάξει όμως, η μάχη; Η μάχη είναι ανεκτή. Αλλά ως εκεί μιας και όλοι οι εχθροί είναι πάνω κάτω ο ίδιος, εκτός από τα bosses και mini bosses που έχουν αρκετό ενδιαφέρον. Παράλληλα, όσο προχωράμε και ξεκλειδώνουμε το skill tree του Luffy ανοίγονται και νέες κινήσεις. Έτσι δίνεται ένα άλφα βάθος στο κατά τα άλλα απλοϊκό σύστημα μάχης.
Τεχνικά τώρα, το One Piece: World Seeker είναι αρκετά καλό. Με έναν άδειο κόσμο και λίγους εχθρούς ανά πάσα στιγμή, τα frames πετάνε. Εξίσου καλοσχεδιασμένα είναι και τα γραφικά, μιας και τα υπογράφουν οι δημιουργοί της σειράς. Εντούτοις δε λείπουν τα διάσπαρτα bugs και glitches που περιμένουμε από έναν ανοιχτό κόσμο.
Εν κατακλείδι, το One Piece: World Seeker είναι όμως ένα κακό παιχνίδι. Είναι ένα άδειο open world, filler ιστορικά με το manga/anime παιχνίδι που κάνει τα Unlimited Cruise να γελάνε με την κατάντια του franchise. Δίνει την αίσθηση μιας beta για κάποιο MMO game, που τώρα που το ξανασκέφτομαι, θα ήταν υπέροχο στον κόσμο του τίτλου.