Tales of Vesperia: Definitive Edition

Δέκα χρόνια μετά την αρχική του κυκλοφορία, το Tales of Vesperia επιστρέφει, πιο γεμάτο και σε περισσότερα format από ποτέ, σε μια κίνηση που αν ρολάρει καλά ελπίζουμε να δούμε σε remaster όλη τη σειρά!

Ο καλός πλην αντιδραστικός ιππότης Yuri ξεκινά για μια μάλλον τυπική αποστολή. Να κλέψει από την πλούσια γειτονιά έναν ενεργειακό πυρήνα ώστε να τροφοδοτήσει την δική του φτωχή γειτονιά. Βλέπετε ο κόσμος μας κινείται με μια μορφή ενέργειας ονόματι aer, και τέλος πάντων κάπως έτσι ξεκινά η ιστορία μας. Στο δρόμο θα βρει σύντομα την Estelle, μια γαλαζοαίματη που αποφασίζει πως δε θέλει να ζει στο χρυσό κλουβί της και μαζί αποφασίζουν να αλλάξουν τον κόσμο. Ναι η υπόθεση μυρίζει JRPG από χιλιόμετρα, αφού πρόκειται για ένα από τα κλασσικότερα παραδείγματα του είδους.

To Tales of Vesperia Definitive Edition είναι λοιπόν το τρόπον τινά remaster με HD γραφικά, νέα arcs και χαρακτήρες και γενικά περισσότερα πράγματα. Γενικά ο τίτλος είναι πολύ πιο χορταστικός από την αρχική έκδοση που απολαύσαμε στο Xbox στην περασμένη γενιά. Από όλα τα παιχνίδια της σειράς, βέβαια, θα έλεγα πως προτιμώ το Tales of Symphonia, αλλά γούστα είναι αυτά.

Στο παιχνίδι λοιπόν αυτό, έχουμε μια ιστορία οκ, μουσική και voice over αρκετά καλό – και μάλιστα σε δύο γλώσσες, Ιαπωνικά και Αγγλικά. Το ζουμί όμως του τίτλου είναι το gameplay του, προφανώς. Στα πρότυπα ΌΛΩΝ των JRPG, το Tales of Vesperia πατάει αλλά προσπαθεί να κάνει κάτι διαφορετικό. Ειδικά στη μάχη. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.

Ο τίτλος είναι προοπτικής σχεδόν τρίτου προσώπου, ανάλογα το χώρο. Τα καλοσχεδιασμένα χεράτα περιβάλλοντα δίνουν μια ωραία αίσθηση παραμυθιού, μα δεν δένουν απόλυτα με την κίνηση του χαρακτήρα μιας και κάποιες φορές δεν είναι ξεκάθαρο που μπορεί να πάει και που όχι. Επίσης το concept του σχεδόν ανοιχτού κόσμου χάνει λίγο αίγλη από τα 2.5D περιβάλλοντα. Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και το σύστημα μάχης. Η βασική κίνηση γίνεται σε δύο διαστάσεις, ενώ με το πάτημα ενός κουμπιού μπορούμε να κινηθούμε ελεύθερα στο χώρο. Χώρο εννοούμε τις οριοθετημένες αρένες κάθε μάχης.

Ενώ θεωρητικά αυτή η σχεδιαστική επιλογή δίνει πολλές δυνατότητες, ο Yuri δίνει ενίοτε την εντύπωση πως κινείται μια ταχύτητα πιο αργά από τους εχθρούς, και αν ξεκινήσει να “τρώει” ένα combo δύσκολα θα το σπάσει με άμυνα ή ακόμα και μια δική του επίθεση. Γενικά το σύστημα μάχης, που είναι το κέντρο του τίτλου, φαίνεται λίγο πρόχειρο σαν σχεδιασμός. Θα έλεγε κανείς πως οι κινήσεις γίνονται σε turn based ρυθμό αλλά με real time κίνηση και animations. Πάντα η σειρά Tales είχε τα θεματάκια της, βέβαια. Αυτό όμως δε δικαιολογεί την ύπαρξη προβλημάτων σε έναν τίτλο -θεωρητικά- νέας γενιάς.

Τεχνικά, όπως προείπαμε, το Tales of Vesperia Definitive Edition είναι ένα καλοφτιαγμένο παιχνίδι. Τα οπτικά του είναι πανέμορφα και χαρούμενα, τα ηχητικά προσεγμένα, οι αποστολές όχι όσο βαρετές θα περίμενε κανείς για παιχνίδι του είδους, και ο χειρισμός ανεκτός εντός και εκτός μάχης.

Εν κατακλείδι, το Tales of Vesperia Definitive Edition είναι ένα καλό, άξιο και τίμιο remaster. Κάνει όσα πρέπει, δίνει στους fans του αυτά που θέλουν αλλά απέχει αρκετά από τα πρότυπα της εποχής. Στους μη μυημένους θα προτείναμε να το παίξουν στο εύκολο, για την ιστορία, που σίγουρα αξίζει μια ανάγνωση.