Beholder
Είσαι διορισμένος σπιτονοικοκύρης σε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς. Πρέπει να κατασκοπεύεις τους ενοίκους, να κρυφοκοιτάς, να κρυφακούς και να φακελώνεις! Πρέπει να αναφέρεις οποιονδήποτε ικανό για παρεκκλίνουσα συμπεριφορά ενάντια στο καθεστώς! ΠΡΕΠΕΙ! Αλλά θα το κάνεις;
Το This War of Mine συναντά το Big Brother.
Το Beholder είναι ένα sim management παιχνίδι, όπου σε δύο διαστάσεις και μερικά δωμάτια πρέπει να φέρουμε βόλτα διάφορες αποστολές που βασίζονται στις προσωπικότητες των npcs. Εδώ, ο Beholder, καλείται να βάλει κάμερες και να παρακολουθεί με κάθε τρόπο όσους έχουν την ατυχία να νοικιάσουν ένα από τα σπίτια στο κτήριο που διαχειρίζεται. Αν δε το κάνει το Καθεστώς θα δυσαρεστηθεί, αν το κάνει θα έχει ευνοϊκή μεταχείριση.
Μιλάμε για έναν απλό τίτλο δύο διαστάσεων, με πολύ εμπνευσμένο οπτικό τομέα που δίνει τέλεια την ατμόσφαιρα που πρέπει. Κάθε λίγο το τηλέφωνο χτυπά και έχουμε τάδε ώρες ώστε να μάθουμε κάτι για έναν ένοικο, να μαζέψουμε στοιχεία για να εκδιώξουμε τον άλλο κτλ κτλ. Η υλοποίηση του gameplay είναι σχετικά καλή, μόνο που οι αποστολές είναι αρκετά περιορισμένες σε βάθος και ό,τι κατάσταση κι αν πρέπει να διαχειριστούμε να καταλήγει στο “βάλε κάμερα, ψάξε ντουλάπι, γράψε αναφορά”. Η δυσκολία έγκειται στο χρονικό όριο, καθώς και στις ηθικές επιλογές που καλείται να κάνει ο Beholder μας. Θα δώσει τα χρήματα για εξοπλισμό ή θα τα δώσει για φάρμακα της κόρης που είναι άρρωστη; Θα καταδώσει τον κύριο στο διαμέρισμα 2 ή θα τον βοηθήσει να δραπετεύσει από τη χώρα; Όμορφα, μαύρα, πραγματάκια.
Big brother is watching you.
Αν τα πράγματα στραβώσουν, τώρα, επέρχεται η απόλυση, ο θάνατος, και άλλα τέτοια. Εκεί όμως μπορούμε να συνεχίσουμε από το τελευταίο checkpoint/autosave και να κάνουμε τα πράγματα διαφορετικά. Ή να ξεκινήσουμε άλλο παιχνίδι, που θα πάρουμε διαφορετικούς ενοίκους και αποστολές.
Εδώ να σημειώσουμε πως όλο το σκηνικό εξελίσσεται στα 1984, τη χρονιά του βιβλίου “Ο Μεγάλος Αδελφός” του Τζόρτζ Όργουελ. Ένα βιβλίο από τα πλέον πολυσυζητημένα και καθοριστικά για την πολιτική σκέψη του 20 αιώνα.
Τεχνικά είπαμε για τα γραφικά. Ο ήχος είναι ανιαρός όμως, και τα εφέ επαναλαμβανόμενα και ενίοτε κακής ποιότητας. Επίσης ο χειρισμός παίρνει βελτίωση, αλλά δε δημιουργεί σοβαρά προβλήματα. Εκεί που χρειαζόμαστε λίγη δουλειά επί της ουσίας είναι ο χρονισμός των events. Εξηγώ. Αν ένας ένοικος πιάσει στα πράσα, που λέμε, τον Beholder να του ψαχουλεύει το σπίτι θα βάλει τις φωνές. Αλλά δε θα κάνει τίποτα παραπάνω. Αν την ώρα που ο ένοικος μπαίνει στο σπίτι ο Beholder βγαίνει, και συναντηθούν πχ στην είσοδο, ο ένοικος δε δίνει σημασία. Σπάει λίγο την ατμόσφαιρα αυτό, όπως και να το κάνουμε.
Κλείνοντας, το Beholder είναι ένα παιχνίδι με πολιτικό, θα λέγαμε, βάθος. Με επιλογές που εμπίπτουν στην ηθική του παίκτη, με προβληματισμούς, με replay value. Αξίζει μια ματιά, τουλάχιστον.