Narrative, αυτή η μάστιγα του gaming

Τι είναι αυτό, αναρωτιέσαι. Narrative είναι το αφήγημα. Η διήγηση. Η ιστορία που λες. Και είναι το χειρότερο πράγμα που συνέβη στο gaming από καταβολής Pong.

Εξηγούμαι. Το narrative είναι αυτό το νέο είδος παιχνιδιού, το χωρίς gameplay. Ή με ελάχιστο, επαναλαμβανόμενο. Αλλά με ωραία ιστορία και διαλόγους. Τρανά παραδείγματα τα Gone Home, The Last of Us, Alan Wake. Τι κοινό έχουν αυτά τα παιχνίδια; Καλή ιστορία.

Τι άλλο κοινό έχουν; Gameplay πιο μπετό από τα θεμέλια του ΟΑΚΑ.
Μια πόρτα. Narrative style.

Ω βλάσφυμε, αυτά είναι έπη. last of us 2 mono re. Τα ξέρω. Αλλά τι προσφέρει ένας τέτοιος τίτλος στον παίχτη πέρα από μερικούς καλογραμμένους διαλόγους; Στο τσουβάλι βάζω και όλα τα παιχνίδια της TellTale, προφανώς. Και ένα σκασμό άλλα που μεθοδευμένα προσπαθεί να με κάνει να ξεχάσω ο ψυχίατρός μου. Το gameplay δεν έχει σχέση με την ιστορία. Αν θες ιστορία δες ταινία, διάβασε βιβλίο. Το παιχνίδι πρέπει να είναι…well…παιχνίδι. Τι διασκέδαση δίνει το να βλέπεις πέντε λεπτά βίντεο κάθε δέκα βήματα και μισό πυροβολισμό; Να πεις έχει γρίφους, πάει στο καλό. Έχει επιλογές για το χαρακτήρα; Άντε. Μιλάμε για παιχνίδια που είναι τόσο κολλημένα στο narrative ώστε δε δύνανται ούτε να παρέχουν εναλλακτικές διαδρομές στον παίκτη. Ευθεία. Και τέλος.

Εύπεπτα περιβάλλοντα με ένα μοναδικό διάδρομο, εχθροί που ενίοτε δεν έχουν καν λογική (όταν εμφανίζονται) και μαυρίλα. Πως γίνεται το narrative να είναι πάντα μαύρο. Το να φτιάξεις ένα τέτοιο τίτλο είναι ξεπεσμός για ένα studio. Άσχετα με το πόσα λεφτά σου φέρνει. Καλώς ή κακώς το να φτιάξεις ένα παιχνίδι με τέτοια στοιχεία είναι απλό και γρήγορο. Ή τουλάχιστον πιο απλό φτηνό από το να γυρίσεις ταινία.

Gameplay από τα Lidl

Κι αν θες να το κάνεις έτσι κάνε το σωστά. Δώσε μου ένα λόγο πέρα από το “για να δω την ιστορία”. Υπάρχουν χιλιάδες παραδείγματα παιχνιδιών που έχουν ιστορία και είναι ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ. Η φτηνή διασκέδαση των narrative σκοτώνει το gaming. Δώσε μου ένα BioShock παρά ένα Alan Wake. Ένα Silent Hill 2 αντί ενός ακόμα Heavy Rain. Πριν παρεξηγηθώ, το Heavy Rain είναι από τα αγαπημένα πράγματα στη βιβλιοθήκη με τα παιχνίδια μου. Μόνο που δεν είναι παιχνίδι. Θα μπορούσε να είναι λίγο πιο L.A Noire ας πούμε. Αλλά η quanticdream στόχευσε στο να αγοράσει 3ι29³ κάμερες για το capture παρά να επενδύσει σε αξιοπρεπές gameplay.

Heavy Rain, The Last of Us, Alan Wake, Life is Strange: ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ

Το κακό είναι πως η πλειοψηφία του κόσμου έχει γαντζωθεί σε αυτά τα so-and-so κατασκευάσματα τόσο που η βιομηχανία προμοτάρει σαν την ανακάλυψη του τροχού. Και ας μη γελιόμαστε, όλοι έχουμε ακούσει, διαβάσει και αναμεταδώσει μια φήμη πως το τάδε narrative θα γίνει ταινία ή σειρά. Το LiS νομίζω υπέγραψε και συμβόλαιο κάποια στιγμή. Δεν είναι τυχαίο. Τόση ώρα δεν είπαμε το προφανές, το απαράδεκτο. Episodic Gaming. Αν το narrative ήταν κακό, αυτό το έκτρωμα είναι η ταφόπλακα. Πληρώνουμε συνδρομή για παιχνίδια που πριν 10 χρόνια θα ήταν Day1 release και θα έφευγα άπατα. Αλλά πως θα κρατήσεις το ενδιαφέρον του παίχτη με 7 ώρες gameplay; Δε θα το κάνεις, θα τον βάλεις να παίζει από 1,5 ώρα κάθε 3 μήνες. Και δε μιλάμε, ξανά, για τίτλους με δυσκολία στην παραγωγή. Το να γράφεις διαλόγους και φτηνά plot twists είναι Φώσκολος, όχι Κάρμακ.

Συμπεραίνοντας, narrative και gameplay μπορούν να πάνε μαζί. Και το αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό. Δεν γίνεται όμως να δεχόμαστε κάθε καλό παραμυθάκι με στοιχεία gameplay ως αριστούργημα.

Πάνος Αλεξόπουλος

Παίζω, γράφω, κριτικάρω και σχεδιάζω παιχνίδια. H συλλογή μου μια μέρα δε θα χωράει σε μουσείο.