Call of Duty: Infinite Warfare |Review

Το έχω ξαναπεί, το να γράφεις review για κάποιο Call of Duty είναι κατάρα. Παιχνίδια που μοσχοπουλάνε χρόνο με τον χρόνο, έχουν φανατικό κοινό αλλά και ορκισμένους εχθρούς, τους εναλλακτικούς χιπστεράδες του gaming που δεν είναι μαζικοποιημένοι και επιλέγουν τις εναλλακτικές των Battlefield, Titanfall ή οποιαδήποτε άλλη σειρά κυκλοφορεί εκείνη την περίοδο απέναντι από το CoD.

Φέτος, έχουμε το πρώτο παιχνίδι της σειράς που αναπτύσσεται πλέον σε τριετή development cycle, αφού έχει μπει και τρίτη εταιρία στον χωρό, η Sledgehammer, και πλέον πλαισιώνει τις Infinity Ward και Treyarch. Η ατυχία της Infinity Ward και θεωρούμε ότι πρόκειται για τον βασικό λόγο για τα όσα έχει ακούσει το παιχνίδι από τον Μάιο και την ημερομηνία που ανακοινώθηκε, αποτελεί το γεγονός ότι θα είναι το τρίτο σε σειρά παιχνίδι που διαδραματίζεται στο μακρινό μέλλον και το gameplay του βασίζεται σε exo suits και τα συναφή. Αλλά αυτό είναι και το βασικό μειονέκτημα με τον τριετή κύκλο ανάπτυξης. Όταν ο κόσμος κουράστηκε από τα μελλοντικά Advanced Warfare και Black Ops 3, το Infinite Warfare ήταν σχεδόν έτοιμο για κυκλοφορία.

Αρχίζοντας με το review, πρέπει να αναφέρω πως το hate του τίτλου δεν έχει καμία σχέση με την ποιότητα αυτού, και εξηγούμαι. Συνολικά το παιχνίδι προσφέρει ένα εξαιρετικό single player, ένα πολύ διασκεδαστικό zombie mode και ένα multiplayer που δεν καινοτομεί, αλλά είναι βασισμένο στην πεπατημένη οδό που χάραξε πέρυσι το Black Ops 3.  Ας πάμε όμως να τα αναλύσουμε.

Από τα Modern Warfare και μετά, το campaign των παιχνιδιών είχε περάσει σε δεύτερη μοίρα, ιδιαίτερα με το Black Ops 2 και Ghosts τα οποία πέρασαν απαρατήρητα. Έκτοτε, η Sledgehammer με το Advanced Warfare θέλησε να αλλάξει την κατάσταση, δημιουργώντας ένα πολύ καλό story mode στο οποίο άλλωστε χάρισε και την χαρακτηριστική του ερμηνεία ο Kevin Spacey, αναλαμβάνοντας τον ρόλο του κακού. Εδώ την θέση της φίρμας θα την πάρει ο Γιάννης ο Χιόνης από το Game of Thrones, κατά κόσμον Kit Harrington, δίνοντας μία ακόμη μεγαλύτερη αίσθηση blockbuster στο όλο σκηνικό.

Για όσους ζείτε κάτω από μία πέτρα το τελευταίο εξάμηνο, το Infinite Warfare δανείζεται το κλασσικό setting του υπερπληθυσμού της γης και το πρόβλημα που προκύπτει από την υπερκατανάλωση πόρων του πλανήτη μας. Έτσι ο κόσμος αναγκάζεται να μεταβεί σε άλλους πλανήτες προκειμένου να εξορύξει μεταλλεύματα και πρώτες ύλες προκειμένου να επιβιώσει. Σε όλο αυτό το σκηνικό προσθέστε και μερικούς επαναστάτες στον Άρη που σαν άλλοι Λαφαζάνηδες θέλουν να κρατήσουν τον πλανήτη για την πάρτη τους, με απώτερο σκοπό να πάρουν στον έλεγχό τους όλο το ηλιακό σύστημα. Μέσα από πολλά ακρωνύμια που αυτή τη στιγμή δεν θυμάμαι, με εξαίρεση ίσως το SATO που έμεινε στο μυαλό λόγω της εταιρίας με τα έπιπλα, θα σας ταξιδέψει σε πολλές περιοχές του ηλιακού συστήματος, θυμίζοντας κάτι από Interstellar, Mass Effect και γενικά τέτοια sci fi blockbusters.

Στα θετικά του campaign είναι οι δευτερεύουσες αποστολές που δίνονται αλλά και η δυνατότητα επιλογής των όπλων πριν από κάθε επίπεδο, με παρόμοιο τρόπο που εισήγαγε και το Black Ops 3. Η διάρκεια δεν ξεπερνάει τις 7 ώρες, αλλά νομίζω πως αν το έκανε θα κούραζε και η ιστορία θα έπρεπε να τραβηχτεί προκειμένου να καλύψει το έξρα περιεχόμεο.

Αφήνοντας πίσω το single player κομμάτι το οποίο εφόσον αποφασίσετε να προβείτε στην αγορά του τίτλου συνιστώ ανεπιφύλακτα να το δοκιμάσετε για να κάνετε και ένα διάλειμμα από το multiplayer. Αλλά πριν πιάσουμε τα του multiplayer, ας γυρίσουμε στην δεκαετία του ’80 και στο Zombie mode του παιχνιδιού, με υπότιτλο Zombies in Spaceland.

Η Infinity Ward άφησε πίσω της το Exinction Mode με τους εξωγήινους αλλά και το Survival Mode του Modern Warfare 3, υιοθετώντας το χαρακτηριστικό mode των παιχνιδιών της Treyarch το οποίο από ότι φαίνεται θα γίνει βασικό κομμάτι της σειράς στις επερχόμενες κυκλοφορίες τα επόμενα χρόνια.

Σε αντίθεση με το σκοτεινό Zombie mode της Treyarch στο Black Ops 3 (και γενικότερα στα Black Ops), το Zombies in Spaceland διαδραματίζεται σε ένα θεματικό πάρκο, με τα χρώματα, τις διαφορετικές περιοχές και όλα τα υπόλοιπα που αυτό συνεπάγεται. Πρόκειται για έναν εξαιρετικά ενδιαφέρον χάρτη, με πολλά μυστικά και φυσικά όλα αυτά που αγαπήσαμε στα Zombies: Perks, Pack a Punch και καθαρή shooting, arcade δράση.

Η Infinity Ward θέλοντας να κάνει ακόμη πιο διασκεδαστικό το mode, χάνοντας ωστόσο λίγο από την δυσκολία του. Για παράδειγμα, στα προηγούμενα παιχνίδια της σειράς, ο παίκτης αν είχε πολλά λεφτά και πέθαινε, θα έχανε όλα του τα όπλα και τα χρήματά του. Αυτό πλέον δεν θα συμβεί, αφού στο Zombies in Spaceland έχει ενσωματωθεί ATM (φήμες που θέλουν οι ελληνικές εκδόσεις να περιορίζονται από capital controls κρίνονται αναληθείς) όπου μπορείτε να καταθέσετε μερικά λεφτά και να τα τραβήξετε όταν οι καιροί δυσκολέψουν.

Παρόλο που αυτές οι προσθήκες μπορεί να ξενίσουν όσους θέλατε ένα μεγαλύτερο επίπεδο δυσκολίας, προσωπικά τις βρήκα αρκετά θετικές, όπως επίσης και το αρκετά απλουστευμένο gameplay, ίσως στα επίπεδα του World at War και του πρώτου Black Ops. Οι περσινές λεπτομέρειες με τις τελετές και τα beast mode ήταν καλοδεχούμενα σε ένα παιχνίδι που τα Zombies θα ήταν βασικό mode, όχι ένα που απλά συμπληρώνει το πακέτο και προσανατολίζεται σε μία arcade διασκέδαση, για τον σκοπό δηλαδή που είχε αρχικά δημιουργηθεί. Πολλοί θεωρώ πως θα ξαναγυρίσουν στο mode, ειδικά αυτοί που δεν είχαν και ιδιαίτερη όρεξη να καθίσουν να ψάξουν collectibles και να θυσιάσουν 3 παρθένες τα μεσάνυχτα προκειμένου να ανοίξουν το pack a punch.

Περνώντας σε αυτό που όλοι περιμένατε, το κουτί του παιχνιδιού multiplayer του παιχνιδιού όπως δηλωσα και κάπου ενώ έκανα την εισαγωγή στο φανταστικό αυτό review που αντέξατε να διαβάσετε μέχρι εδώ, δεν φέρνει καινοτομίες ή μεγάλες αλλαγές. Βασισμένο στην πετυχημένη συνταγή του run n gun με exo suits και wall running του Black Ops 3, το Infinite Warfare πετυχαίνει να δημιουργήσει ένα σύνολο που δεν εντυπωσιάζει όποιον έχει παίξει το περσινό installment της σειράς.

Οι περσινές Specialist Classes δίνουν την θέση της στα Combat Rigs (#TeamSynaptic) τα οποία είναι έξι, ενώ το καθένα απ’ αυτά διαθέτει τρία Traits και τρία Payloads, δίνοντας μία ακόμη μεγαλύτερη γκάμα από τις περσινές επιλογές. Όπως και πέρυσι, οι ικανότητες των Rigs ξεκλειδώνεται σε συγκεκριμένη φάση κατά τη διάρκεια παιχνιδιού, με εξαίρεση τα traits που δίνονται μετά από κάθε kill για την αλητεία. Το personalization του χαρακτήρα επιστρέφει, χαρακτηριστικό που αγαπήθηκε αλλά και κούρασε αρκετούς παίκτες.

Για όσους επιλέξατε να απέχετε από τα 2 τελευταία Call of Duty, πρέπει να προειδοποιήσουμε πως το gameplay έχει γίνει γρήγορο – πολύ γρήγορο, με τα περισσότερα ματς να καταλήγουν σε μία χαοτική κατάσταση με ξέφρενο ρυθμό, τον οποίο θα πρέπει να συνηθίσετε αν επιστρέφετε στην σειρά από το Modern Warfare 3 λόγου χάρη. To multiplayer του παιχνιδιού περιλαμβάνει μόλις 12 χάρτες, συν το remake της αγαπημένης Terminal που δόθηκε προς το παρόν μόνο σε όσους έχουν κάνει προπαραγγελία το παιχνίδι, αλλά αναμένεται να γίνει διαθέσιμο προς λήψη σε όλο το κοινό στο επερχόμενο διάστημα ως είθισται.

Το βασικό μου παράπονο από την πλειοψηφία των χαρτών του παιχνιδιού είναι η συμμετρική τους σχεδιάση, πρόβλημα που είχε αρχίσει να αχνοφαίνεται από το Advanced Warfare, ίσως για λόγους balancing τώρα που το παιχνίδι έχει μπει για τα καλά στον χώρο των eSports. Αλλά δεν παύει να μου λείπει η φαντασία στους χάρτες που χαρακτήριζε την σειρά – ποιος θα ξεχάσει χάρτες όπως η Afghan, η Bog, η Estate ή η WDM του πρώτου Black Ops; Ήταν χάρτες που καθαρά βασίζονταν στην δημιουργική φαντασία των ομάδων ανάπτυξης, χωρίς να έχουν στο πίσω μέρος του κεφαλιού τους αν κάποια ομάδα που ξεκινάει από ένα spawn έχει 0.87% μειονέκτημα για την σημαία Β σε ένα ματς domination.

To σύστημα το classes παραμένει το “Pick 10” σύστημα όπου σας δίνεται η δυνατότητα να κάνετε 10 επιλογές από όλη την γκάμα του εξοπλισμού. Για παράδειγμα μπορείτε να θυσιάσετε ένα perk για ένα extra attachment στο όπλο σας ή το δευτερεύον handgun για μία ακόμη χειροβομβίδα. Δουλεύει, σας αρέσει δεν σας αρέσει, θα το τρώμε στην μάπα μέχρι το remaster του Black Ops 3 οπότε πείτε ευχαριστώ και μην ζητάτε κι εδώ αλλαγές.

Στα τεχνικά σημεία του παιχνιδιύ, το παιχνίδι δεν φαίνεται να τρέχει σε dedicated servers, αφού καμιά φορά πετυχαίνουμε το κλασσικό “Host Migration” κατά τη διάρκεια του αγώνα, κι αυτό αφορά και τις εκδόσεις των υπολογιστών αν αναρωτιέστε. Μερικά προβλήματα framerate που αντιμετώπιζαν οι χρήστες του Xbox One φαίνεται να έχουν λυθεί με το πιο πρόσφατο patch, αλλά αξίζει να αναφερθούμε σε αυτό για να τονίσουμε πως για μία ακόμη φορά το launch του παιχνιδιού δεν ήταν ομαλό. Το παιχνίδι τρέχει σε μία αναβαθμισμένη μηχανή γραφικών που συναντήσαμε στα προηγούμενα παιχνίδια, η οποία κάνει εξαιρετική δουλειά προσφέροντας ένα όμορφο οπτικό αποτέλεσμα διατηρώντας παράλληλα τα 60 FPS. Προφανώς και δεν μιλάμε για γραφικά αντάξια της Frostbite, αλλά είναι λογικό ότι πρέπει να γίνουν και υποχωρήσεις προκειμένου το framerate να παραμείνει σε υψηλά επίπεδα και στις κονσόλες.

Κλείνοντας, το Infinite Warfare σίγουρα δεν είναι η παιχνιδάρα που θα πρέπει να τρέξετε όλοι να αγοράσετε, αλλά είναι ένα αξιοπρεπέστατο sci-fi FPS με πολύ (μα πολύ!) περιεχόμενο για να ξεχειμωνιάσετε. Αν η Infinity Ward έπαιρνε μερικές ακόμη πρωτοβουλίες στο online κομμάτι τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά, αλλά από την πρώτη στιγμή το Infinite Warfare μοιάζει με ένα reskin του Black Ops 3. Ωστόσο, το εξαιρετικό single player με τις φανταστικές ερμηνείες και τις αξιομνημόνευτες στιγμές, σε συνδυασμό με το αξιολάτρευτο Zombies in Spaceland θα σας αποζημιώσουν για αυτό το κάτι παραπάνω που ίσως περιμένατε.