Mighty No. 9
Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι, το Mega Man ήταν ένα Platform game με έναν ήρωα με μπλε στολή και το ένα χέρι ήταν κανόνι, χοντρικά. Σκοτώναμε ρομπότ και παίρναμε τη δύναμη κάθε boss – πχ dash ή charge shot. Ήταν ένα δύσκολο αλλά δίκαιο παιχνίδι. Ηγέτης της ομάδας ήταν τότε και είναι ακόμα ο Keiji Inafune, επίσης υπεύθυνος για τα Dead Rising, Lost Planet και Onimusha (και με συμμετοχή σε ένα σκασμό ακόμα γνωστά games, ενώ είναι Project Lead και στο επερχόμενο ReCore στο Xbox One). Βαριά φανέλα.
Ξεκινά εκνευρισμένο-απογοητευμένο review.
Τo Mighty No. 9 είναι ο ηθικός συνεχιστής της κληρονομιάς του Mega Man. Από τους ίδιους δημιουργούς, το παιχνίδι χρηματοδοτήθηκε στο 400% του στόχου σε δύο μόλις μέρες μέσω Kickstarter και όλοι περιμέναμε το χαμό. Η ιστορία ακολουθεί ένα από τα εννέα Mighty Numbers, τον Beck. Αυτά είναι battle droids, τα οκτώ έπαθαν κάποια βλάβη και γύρισαν σε rogue και ο Beck ξεκινά να βρει ποιος έκανε το κακό και να σώσει την παρέα.
Το gameplay είναι κλασσικό platform. Τρέχα, πυροβόλα, repeat. Εδώ ο Beck έχει αρχικά μια ικανότητα τύπου dash, που αν τη χρησιμοποιήσεις σε εχθρό που είναι σε φάση “ζάλης”, τον καθαρίζει και παίρνει ένα υποτυπώδες bonus. Από κάθε Mighty που “συνεφέρει” παίρνει μια δύναμη κτλ κτλ. Και εδώ ξεκινάνε τα άσχημα. Ο τίτλος είναι τόσο χοντροκομμένα φτιαγμένος που σχεδόν τίποτα δε λειτουργεί σωστά. Τα άλματα πολλές φορές καταλήγουν στο κενό, τα hitbox είναι όπου λάχει, το dash είναι μια κοντό και μία μακρύ… Γενικά λίγες φορές η ίδια κίνηση φέρνει το ίδιο αποτέλεσμα. Αυτά όλα φαίνονται τρανταχτά στο τέλος του πρώτου επιπέδου, στο boss. Πραγματικά ακόμα δεν έχω καταλάβει κάτω υπό ποιες συνθήκες ο αρχηγός χάνει ζωή. Απλά εκτελούσα μια μανούβρα όταν έτρεχε κατά πάνω μου μέχρι που πέθανε. Βέβαια άλλοτε έτρωγα εγώ damage χωρίς λόγο, άλλη φορά ο αρχηγός δεν πάθαινε τίποτα, μερικές φορές αντί να πάθει ζημιά ενεργοποιούσε ασπίδα και στην καλύτερη περίπτωση έχανε λίγη ζωή. Όλα ενώ έκανα ακριβώς την ίδια κίνηση.
Στα εικαστικά τεχνικά, έχουμε δύο διαστάσεων gameplay σε τρισδιάστατα γραφικά. Η μίξη αυτή κολλάει στο ύφος του τίτλου, χωρίς να συναρπάζει. Είναι μεν καλοφτιαγμένα, αλλά τα concept με τα ελαφρώς cel-shaded γραφικά ήταν μακράν καλύτερα. Αλλά θα αρκεστούμε, είναι από τα καλά στοιχεία του τίτλου. Ο ήχος είναι κακός, με εφέ κονσέρβα και voice acting κουκουρούκου, όπως και τα cinematics. Γενικά, αν βάλουμε μέσα και τον κακό χειρισμό και τη μικρή διάρκεια, ο τίτλος είναι παταγώδης αποτυχία.
Με μπάτζετ γύρω στα $4Μ (ναι, 4 εκατομμύρια) θα περιμέναμε κάτι καλύτερο από 10 κακοσχεδιασμένα levels. Βασικά μας υποσχέθηκαν έναν άξιο απόγονο του Mega Man και πήραμε μια θλιβερή δικαιολογία.