DmC: Devil May Cry [Definitive Edition Update]
Όταν πρωτακούστηκε πως η Capcom ανέθεσε στην Ninja Theory το reboot της σειράς Devil May Cry οι fans κατά πλειοψηφία αντέδρασαν μιλώντας για προσβολή στη σειρά ορόσημο και αναμενόμενη αποτυχία. Η διάψευση όμως ήρθε και είναι δυνατή.
Το DmC ξεκινάει με τον -νέο- Dante στη Limbo City, μια φαινομενικά ήρεμη πόλη. Σύντομα όμως ένας δαίμονας επιτίθεται στον μεθυσμένο ήρωα και το πανηγύρι ξεκινά. Σύντομα καταφθάνει η Kat η οποία έχει αναλάβει να οδηγήσει τον χαρισματικό Dante στον αρχηγό του “The Order”. Εκεί μαθαίνει πως η πόλη είναι κατακλυσμένη από δαίμονες που την κυριαρχούν και πως ο ίδιος είναι η μόνη ελπίδα σωτηρίας. Παλιοί γνωστοί κάνουν και σε αυτό το παράλληλο σύμπαν την εμφάνισή τους με επιτυχία. Ο Dante λοιπόν ξεκινάει το κυνήγι του Brabas, του δαίμονα-αφεντικού της Limbo City ενώ στο ταξίδι αποκτά δυνάμεις και μαθαίνει για το άγνωστο παρελθόν του. Η ιστορία είναι η γνωστή και δε θα την αποκαλύψω γιατί μιλάμε για reboot οπότε πολλοί που θα αποφασίσουν να ασχοληθούν με τον τίτλο ίσως δεν την γνωρίζουν. Γενικά μιλώντας, το παιχνίδι χωρίζεται σε 20 αποστολές (ένας έμπειρος παίχτης θα χρειαστεί περί τις 10-12 ώρες για το μεσαίο επίπεδο δυσκολίας σε απλό playthrough) με αυξημένο replayability αν λάβει κανείς υπόψιν τα δεκάδες μυστικά κάθε επιπέδου αλλά και τα πολλά επίπεδα δυσκολίας. Good job Ninja Theory!
Αν ένα πράγμα έπρεπε να είναι σωστό στο DmC είναι τα combos. Τα ατελείωτα, αιματοβαμμένα, Uber awesome combos. Η Ninja Theory έκανε άριστη δουλειά και λανσάρει έναν τίτλο σχεδόν όπως θα έπρεπε να είναι. Λέω σχεδόν γιατί απουσιάζει το lock-on σύστημα κάνοντας ορισμένες φορές τις μάχες ελαφρώς μπέρδεμα. Πέρα από αυτό, τα πολλά διαθέσιμα όπλα (παλιά και νέα), και οι ορδές εχθρών, σε συνδυασμό με τις πολλές διαθέσιμες κινήσεις κάνουν τις μάχες έντονες και πολύ ενδιαφέρουσες. Πέρα από τα κλασσικά χτυπήματα, πλέον είναι δυνατόν ο Dante να τραβήξει έναν εχθρό πάνω του ή να “τραβηχτεί” προς τον εχθρό με τη βοήθεια των δυνάμεών του! Ο αριθμός των διαφορετικών εχθρών αυξάνει κατά την πρόοδό μας στο παιχνίδι δίνοντας έτσι όλο και πιο πολλή ποικιλομορφία στο gameplay αφού κάθε εχθρός θέλει διαφορετική προσέγγιση μάχης. Επίσης οι εχθροί πριν επιτεθούν δίνουν ένα κάποιο “σήμα” ώστε να μη μας έρθει το χτύπημα από το πουθενά κάνοντας έτσι τη μάχη πιο δίκαιη. Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως το παιχνίδι είναι εύκολο! Τα καλοεκτελεσμένα combos κάνουν τη ζωή μας πιο εύκολη βέβαια. Στην ευκολία συμβάλουν και τα πολλά upgrades που μπορούμε να ξεκλειδώσουμε όσο προχωράμε στο παιχνίδι. Κάθε όπλο έχει γύρω στα 10, οι ικανότητες του Δάντη άλλα τόσα ενώ και πολλά αντικείμενα είναι διαθέσιμα.
Η Definitive Edition περιλαμβάνει παράλληλα όλα τα DLCs που κυκλοφόρησαν στα Xbox 360 και PS3, ενώ η ομάδα ανάπτυξης έχει προσθέσει επιπλέον λειτουργίες. Συγκεκριμένα, με το Turbo Mode το παιχνίδι γίνεται ακόμη πιο γρήγορο, δίνοντας μία επιπλέον πρόκληση για τους γνώστες του hack ‘n’ shlash, με το Hardcore Mode γίνεται πιο δύσκολη η επίτευξη 5-Star combo, ενώ τέλος έχει προστεθεί και ένα ακόμη επίπεδο δυσκολίας, το Gods Must Die. Αυτό που έχει γίνει γνωστό και έχει ξενίσει αρκετούς παίκτες είναι η επιλογή της εταιρίας να κάνει περικοπές σε διαλόγους σεξουαλικού περιεχομένου “καθώς δεν ταίριαζαν σε ορισμένες σκηνές”.
Τεχνικά, το παιχνίδι θα έπαιρνε άριστα. Εξηγώ. Τα γραφικά είναι πολύ καλά σχεδιασμένα, καλύτερα από ότι θα χρειαζόταν για ένα τόσο γρήγορο παιχνίδι θα έλεγε κανείς. Υπάρχουν πολλές λεπτομέρειες και στοιχεία που εντείνουν την ατμόσφαιρα. Η μηχανή που χρησιμοποιήθηκε είναι η Unreal που όπως όλοι ξέρουμε δε τα πάει πολύ καλά με το PS3. Έτσι ενώ στο Xbox έχουμε τελειότητα, η κονσόλα της Sony “τρώει” κάνα frame εδώ κι εκεί. Καθολικό μειονέκτημα όμως είναι ο φωτισμός ο οποίος ώρες ώρες είναι λίγο εκτός τόπου. Τίποτα το ιδιαίτερο πάντως. Ηχητικά η δουλειά είναι καλή με μουσικές και εφέ να γεμίζουν την ατμόσφαιρα όσο χρειάζεται. Το αρνητικό εδώ είναι όχι τόσο στον ήχο αλλά στις ομιλίες. Πιο συγκεκριμένα, οι διάλογοι ήθελαν κι άλλη δουλειά μιας και πολλές φορές είναι ανούσιοι ή και χαζοί.
Όσον αφορά την μεταφορά του παιχνιδιού στα Xbox One και Playstation 4, τα όποια προβλήματα framerate που αναφέρθηκαν εξαλείφονται πλήρως, με το παιχνίδι να τρέχει συνεχώς στα 60 καρέ το δευτερόλεπτο, γεγονός που βελτιώνει σημαντικά την εμπειρία και την εξέλιξη της δράσης. Παράλληλα, όλα τα textures έχουν δεχθεί ένα μικρό “λίφτινγκ” προκειμένου να μην αποτελούν παραφωνία στην έξοδο 1080p που – πλέον – υποστηρίζει. Στα υπόλοιπα θέματα δεν έχουμε ιδιαίτερη βελτίωση, με το παιχνίδι να φωνάζει από μακριά πως πρόκειται για port προηγούμενης γενιάς.
Για το τέλος, ο Dante. Το trendy αυτό αγόρι, ο πρωταγωνιστής. Οι πιο παλιοί ξέρουν και οι νέοι θα μάθουν πως ο ήρωας των Devil May Cry είναι ποζεράς. Τόσο ποζεράς που μερικές φορές είναι σχεδόν ντροπιαστικό για τους γύρω του. Κάθε του κίνηση και λέξη στροβιλίζεται γύρω από το πόσο awesome είναι. Ναι, είναι. Άλλωστε είναι μισός άγγελος-μισός δαίμονας, σφάζει κακούς δαίμονες και σώζει τον κόσμο από την καταστροφή. Οι κινήσεις του είναι τόσο φανταχτερές και “κράχτες” που οι εχθροί θα χάζευαν. Ίσως για αυτό η Ninja Theory δεν περιέλαβε cooperative mode αφού οι συμπαίχτες θα κατέληγα σε μια αέναη μάχη για το ποιος έκανε το πιο uber combo. Χρειαζόταν πάντως.
Εν τέλει, το DmC καταφέρνει όλα όσα θέλαμε να καταφέρει, φέρνει ένα νέο αέρα στη σειρά και δίνει στο κοινό ένα παιχνίδι αντάξιο του ονόματός του