Resident Evil HD Remaster

Ωραία ξεκίνησε η χρονιά. Resident Evil λοιπόν, για να θυμηθούν οι παλιοί και να μάθουν οι νέοι πως είναι ένα πραγματικό παιχνίδι επιβίωσης με ζόμπι. Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή.

Το Resident Evil/biohazard κυκλοφόρησε το μακρινό 1996 και ήταν από τα πρώτα, μαζί με το Alone in the Dark, που είχαν το horror ανακατεμένο με το adventure και τα ζόμπι, και τότε είχε κάνει τρομερή αίσθηση. Σχεδόν 20 χρόνια μετά λοιπόν η Capcom το επαναδημιουργεί, σχεδόν από το μηδέν, και το λανσάρει για One, PS4 και PC. Με μεγάλη επιτυχία, θα συμπληρώσω.

Για τους νιούφηδες, η ιστορία μας είναι σχετικά γνωστή και ιδιοφυέστατα απλή. Στην αρχή επιλέγουμε χαρακτήρα, τον Chris ή τη Jill και ξεκινάμε να μάθουμε τι παίζει με μια σειρά παράξενων γεγονότων. Το εισαγωγικό βίντεο φέρνει τους ήρωες στην εμβληματική έπαυλη και εκεί αρχίζει το πανηγύρι μιας και το σύνολο των δωματίων κατακλύζεται από τέρατα, παγίδες, γρίφους και ένταση στην ατμόσφαιρα τόσο πυκνή που κόβεται με μαχαίρι. Ενδιαφέρον είναι πως ανάλογα με το χαρακτήρα που επιλέξουμε αλλάζει και λίγο η τροπή των γεγονότων, replayability value 20ετίας παρακαλώ.

Το gameplay του τίτλου έχει βελτιωθεί τα τελευταία 20 χρόνια. Το inventory παραμένει απελπιστικά μικρό βέβαια. Ένας ενδιαφέρον μηχανισμός που προστέθηκε είναι τα melee όπλα εκτάκτου ανάγκης (ναι, τον έβγαλα από το μυαλό μου τον τίτλο). Κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού μαζεύουμε κάτι μικρά σπαθάκια τα οποία οι ήρωάς μας χρησιμοποιεί αυτόματα για να εξουδετερώσει κάποιο ζόμπι που του την πέφτει. Φυσικά αυτά είναι μιας χρήσης. Μια ακόμα προσθήκη είναι η εναλλαγή στο περπάτημα. Όσο πιο τραυματισμένος είναι ο χαρακτήρας τόσο αλλάζει ο τρόπος που περπατάει, κάνοντας να φανεί ο βαθμός της υγείας του. Τι άλλο…; Έχουν προστεθεί ορισμένες περιοχές που κόπηκαν από την αρχική έκδοση, νέα τέλη, 1-2 επιπλέον τέρατα… Αυτά πάνω κάτω. Επίσης, στην αρχή επιλέγουμε και δυσκολία. Θα πρότεινα όλοι να περάσουν από την εύκολη στο πρώτο playthrough μιας και (καλώς ή κακώς) λίγοι είναι ακόμα συνηθισμένοι στο είδος του gameplay με τις σταθερές κάμερες, τους στενούς διαδρόμους και τα ζόμπι που ξανασηκώνονται μετά από λίγο.

Βασικό κομμάτι της εμπειρίας είναι η ατμόσφαιρα. Τα περιβάλλοντα δίνουν την αίσθηση της εγκατάλειψης ενώ παράλληλα αφήνουν να φανεί πως κάποιος πέρασε από εκεί. Ένα παλάτι γεμάτο “φαντάσματα”, σκοτεινό, βικτωριανά απόκοσμο δεν είναι ό,τι καλύτερο για τα νεύρα μου τουλάχιστον. Εδώ προστίθεται το εξαιρετικά έξυπνο και spooky εφέ με τις πόρτες που ανοίγουν απότομα στην οθόνη, ο χαμηλός φωτισμός, οι ambient ήχοι που σου λένε πως κάτι πάει στραβά, η αρχιτεκτονική των χώρων, τα λίγα πυρομαχικά και γιατρικά βότανα, το μυστήριο που καλύπτει τα πάντα, το κλειδωμένο σκοτεινό κελάρι με τα ουρλιαχτά… Τρομερή (κυριολεκτικά και μεταφορικά) εμπειρία.

Αλλά εντάξει, η Capcom είναι μανούλα σε αυτά. Το θέμα ήταν να δούμε τεχνικά πως προσέγγισε το remaster. Δε το προσέγγισε απλά, το έκανε να πετάει. Όλοι οι χώροι, οι χαρακτήρες, οι ήχοι, τα πάντα έχουν σχεδιαστεί από την αρχή (όχι σαν κάτι άλλα remaster τύπου Syberia, γκουχ γκουχ). Τα γραφικά είναι επιπέδου jaw-dropping awesome. Ευτυχώς δηλαδή που το παιχνίδι κυκλοφορεί για τις “νέες” κονσόλες και PC, και έβγαλαν οι άνθρωποι όσα πολύγωνα ήταν εφικτό στην οθόνη. Ο ήχος τρομακτικά τρομακτικός, με ωραίο voice over, αν και λίγο “στουμπωμένο” ηχητικά. Θα καταλάβετε τι εννοώ από τα πρώτα λεπτά. Ο χειρισμός απλός, τον μαθαίνεις σε 2 λεπτά.

Κλείνοντας, το Resident Evil είναι ένα κεφάλαιο μόνο του στην ιστορία του gaming. Τώρα απέκτησε μια νέα σελίδα, με εξαίσια γραφικά, απλό gameplay και ίσως την καλύτερη ατμόσφαιρα που έχει να προσφέρει παιχνίδι του είδους. Δεν πρέπει να ξεφύγει από κανέναν.