Lost Planet 3

50 χρόνια πριν τα γεγονότα του Lost Planet 1, ο Jim Peyton εργάζεται στον E.D.N. III για την Neo-Venus Construction company ή, πιο σύντομα, NEVEC. Ο Jim είναι εργάτης που βγάζει τα -αρκετά- προς το ζην του εξορύσσοντας μέταλλα T-energy (aka. unobtainium). Τα κέρδη του τα στέλνει στη Γη, στη γυναίκα του -με την οποία καθ’όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού ανταλλάσσει video messages- και το νεογέννητο παιδί του.Ο Τζίμης είναι ο average-Joe καθημερινός ήρωας και ως εκεί. Ναι είναι σε έναν μακρινό πλανήτη και ναι οδηγεί Mechs και σκοτώνει μισητά Akrid αλλά μην περιμένετε τρομερά πράγματα. Μεγάλο μέρος του παιχνιδιού είναι οι εργατικές δουλειές. Πήγαινε φτιάξε τον τάδε εξοπλισμό, κλείσε τις πόρτες γιατί έρχεται θύελλα, ξεπάγωσε τα πιστόνια που κόλλησαν κτλ. Κάποια στιγμή ξεκινάει το ενδιαφέρον, αν φυσικά φτάσετε ως εκεί.

Το gameplay του τίτλου είναι κι αυτό σε μετριότατα επίπεδα αν και υπάρχουν καλές ιδέες οι οποίες χαραμίζονται από κακοσχεδιασμένα levels και plot lines. Πιο συγκεκριμένα. Το mech rig του Jim θα μπορούσε να είναι ένα άρτιο στοιχείο και μέσα στη μάχη αλλά και στην εξερεύνηση. Μόνο που είναι απελπιστικά αργό. Και όπου δεν είναι αναγκαστικό να χρησιμοποιηθεί δεν υπάρχει καν. Πολλές φορές θα βρεθείτε σε μάχη χωρίς να μπορείτε να το χρησιμοποιήσετε για τον οποιοδήποτε λόγο (είναι μακριά, χάλασε, πάγωσε) κι άλλες θα σας κλειδώσει στο cockpit “for your protection” μη επιτρέποντας μια διαφορετική προσέγγιση της μάχης.Ακόμα και όταν υπάρχει δράση με το mech, είναι -τουλάχιστον- κακοσχεδιασμένη. Το rig διαθέτει 3 κινήσεις όλες κι όλες. Γραπώνει με το ένα χέρι και με το άλλο είτε τρυπάει είτε βαράει. Οι μισοί εχθροί πρέπει να γραπωθούν και μετά να τρυπηθούν και οι άλλοι μισοί απλά θέλουν μια σφαλιάρα από το τεράστιο τρυπάνι. Το shooting από την άλλη είναι ανιαρό, οι εχθροί πάντα έρχονται κατά μέτωπο ή κρύβονται άσχημα. Η τακτική του cover δεν προσδίδει κι αυτή δυστυχώς τίποτα.

Ο τίτλος σώζεται από ένα στοιχείο μόνο από την πλήρη αποτυχία, κι αυτό είναι τεχνικό. Ο ήχος. Το soundtrack είναι εξαιρετικό και δίνει στο παιχνίδι μια αίσθηση space western που ταιριάζει γάντι στις περιστάσεις. Φυσικά το ψεγάδι εδώ είναι πως το προαναφερθέν score ακούγεται μόνο μέσα στο mech όπου ο Jim βάζει τη δική του playlist να παίζει. Η ηθοποιία είναι κι αυτή εξαιρετική και οι βασικοί χαρακτήρες έχουν αρκετή δουλειά πάνω τους. Το ίδιο ισχύει και για τα cinematics όπου οι εκφράσεις φαίνονται αρκετά καθαρά και οι κινήσεις αληθινές – σημεία που δε θα συναντήσετε στην κανονική ροή. Εκεί οι εκφράσεις δεν υπάρχουν και το animation μοιάζει ίδιο με πάνινης κούκλας. Χαρακτηριστικό στοιχείο της μετριότητας είναι το grappling hook του Μήτσου μας. Δε μπορώ να το περιγράψω ακριβώς, είναι τραγικό, όσοι παίξετε το παιχνίδι θα καταλάβετε τι εννοώ.

https://www.youtube.com/watch?v=NhH0w0u8x30

Το χειρότερο στοιχείο όμως του τίτλου είναι η ασυνέχεια των επιπέδων του. Τα περιβάλλοντα είναι σπασμένα σε αρκετά κομμάτια και χρειάζονται ένα μικρό loading ανάμεσά τους. Αυτό όμως δε θα ήταν πρόβλημα αν μιλούσαμε για ένα τίτλο με γιγάντιες πίστες και πολλά μοντέλα. Αμ δε. Τα κομμάτια είναι σχετικά μικρά, ίδια μεταξύ τους (μην ξεχνάτε πως μιλάμε για ένα πλανήτη καλυμμένο από πάγο) και ευθεία! Η γραμμικότητα είναι εμφανής παντού μιας και όλες οι αποστολές είναι μια ίσια γραμμή: πας, κάνεις κάτι, γυρνάς από τον ίδιο δρόμο. Άντε να σκοτώσεις και κάτι στη διαδρομή. Η γραμμικότητα καλύπτεται σε ένα βαθμό από τις διάφορες προσβάσιμες βάσεις και το fast travel αλλά μόνο επιφανειακά. Εδώ δένει και το customisation του εξοπλισμού – έτσι μπορεί ο παίκτης να φτιάξει το loadout που θέλει, χωρίς όμως πολλές επιλογές.

Το Lost Planet 3 διαθέτει και ένα multiplayer mode 10 ατόμων. Εκεί οι ομάδες μπαίνουν σε ένα χάρτη έχοντας ένα objective. Το ενδιαφέρον εδώ είναι πως το onjective μπορεί να αλλάξει ξαφνικά και να φέρει πχ τις ομάδες σύμμαχες και αντιμέτωπες με ένα τέρας ή να τις χωρίσει σε capture the flag μάχη.

Εν τέλει, το Lost Planet 3 είναι επιεικώς μέτριο. Το κακό level design και η βαρετή μάχη το φέρνουν χαμηλά και η κατάσταση σώζεται λίγο από τη μουσική και το mech το οποίο θα έδινε αρκετούς πόντους αν δεν ήταν τόσο περιορισμένο.

Θετικά: Μουσική επένδυση, τo mech

Αρνητικά: Βαρετή δράση, άσχημα levels

Βαθμός: 6.5

Πάνος Αλεξόπουλος

Παίζω, γράφω, κριτικάρω και σχεδιάζω παιχνίδια. H συλλογή μου μια μέρα δε θα χωράει σε μουσείο.