The Walking Dead: Survival Instinct

Το The Walking Dead: Survival Instinct ήρθε πολλά υποσχόμενο. Μέσω του universe που υπηρετεί, την ιστορία που όλοι θα ήθελαν να μάθουν, τον πρωταγωνιστή, τα πάντα. Ας τα πάρουμε από την αρχή όμως.

Στο παιχνίδι παίρνουμε το ρόλο του Daryl, του γνωστού αμερικανομπαστουνόβλαχου με τα σχεδόν μισάνθρωπα αισθήματα που εν τέλει ίσως είναι ο πιο σωστός τύπος του καστ της σειράς. Ο ηθοποιός δίνει μορφή και φωνή στον ηλεκτρονικό του κλώνο σε ένα παιχνίδι που αφηγείται την ιστορία του από τη στιγμή της αποκάλυψης  μέχρι την αρχή της πρώτης σαιζόν της γνωστής σειράς. Εδώ όμως τα cool στοιχεία τελειώνουν δυστυχώς και τη θέση τους παίρνει ένα πρόχειρο κατασκεύασμα με ζόμπι. Ω ναι, όσοι έχετε διαβάσει κι άλλα reviews μου ξέρετε πως αισθάνομαι για τα τελευταία παιχνίδια της Activision. Και το παρόν είναι η επιβεβαίωση μου.

Ας αναλύσουμε μία προς μία τις κατηγορίες βαθμολογίας. Εν αρχή, gameplay. Η Terminal Reality προσπαθεί να εφαρμόσει μια πολύ καλή ιδέα η αλήθεια είναι. Αποτυγχάνει παταγωδώς όμως. Το βασικό concept είναι πως περνάμε περιοχές με το αυτοκίνητο από την πόλη του Daryl μέχρι να βρεθεί κάποιος ή κάτι να τον σώσει. Η πρόοδος γίνεται μέσω ενός χάρτη και πάντα έχουμε 3 διαφορετικές επιλογές-δρόμους που μπορούμε να ακολουθήσουμε. Είτε παίρνουμε τα σοκάκια καταναλώνοντας περισσότερη βενζίνη μα με περισσότερες πιθανότητες να βρούμε καύσιμα, σφαίρες ή φαγητό, είτε τους δρόμους της πόλης με ίση κατανάλωση/loot ή αυτοκινητόδρομους με λιγότερη κατανάλωση αλλά και λιγότερες ευκαιρίες για scavenging. Η δυνατότητα αυτή προϋποθέτει και micromanagement στα διαθέσιμα καύσιμα κτλ αλλά όποιο δρόμο και να πάρουμε κάθε “level” είναι πανομοιότυπο με το προηγούμενο. Ξεκινάμε από ένα starting point, ψάχνουμε το τάδε αντικείμενο, το βρίσκουμε, πάλι πίσω. Και ίσως αυτό θα μπορούσε να είναι ενδιαφέρον αν ο Daryl δεν είχε μια μαγική πυξίδα που δείχνει πάντα ακριβώς το δρόμο για το quest item! Ακόμη και αν τελειώσουν τα καύσιμα ή χαλάσει το αυτοκίνητο το level είναι χαζά στημένο και θα έχει διάσπαρτους ντενεκέδες βενζίνης ή μια ρόδα για να πάρουμε για την επισκευή.

Ας πούμε όμως πως αυτά είναι πταισματάκια ώστε να καλύψουν το awesome factor του παιχνιδιού, τα ζόμπι! Αμ δε. Πέραν του ότι όλα τα ζόμπι φαίνονται ίδια, είναι και πιο χαζά από πέτρες. Με την κακή έννοια. Το παιχνίδι παροτρύνει τον παίκτη να παίξει stealth χρησιμοποιώντας κάλυψη και πετώντας μπουκάλια ώστε να αποσπάσει την προσοχή της ορδής για να γλιστρήσει από πίσω ήσυχα. Το rambo style είναι αυτοκτονία και ίσως ο μόνος τρόπος για να περαστεί μια “αποστολή” είναι το τρέξιμο. Έτσι κι αλλιώς κάποια στιγμή τα ζόμπι ξεχνάνε γιατί έτρεχαν οπότε πρέπει να σφάξουμε ελάχιστα στο τέλος. Σφάξουμε. Ωραία λέξη. Μόνο που κατά βάση αυτό γίνεται με μαχαίρι. Τρία χτυπήματα στο κεφάλι. Τέζα. Πάμε στο επόμενο ζόμπι. Τα οποία ζόμπι δεν φτάνουν τον Daryl αν αυτός έχει ανέβει σε ένα αυτοκίνητο. Απλά μένουν να “απειλούν”. Ακόμα χειρότερη κάνει την κατάσταση το γεγονός πως πολλές φορές θα πεθάνετε επειδή τα ζόμπι κατέκλεισαν ένα σημείο-κλειδί όπως ένα δρομάκι ή τον προθάλαμο μιας αποθήκης χωρίς κανένα λόγο. Μετά από μερικά load έρχεται η τύχη και το σημείο αδειάζει, πάλι χωρίς λογική, και περνάμε.

Ακόμη μια ιδέα που πάει χαμένη είναι τα side quests. Στο δρόμο θα βρούμε διάφορους άλλους επιζώντες που θα ζητήσουν κάτι ώστε να μας βοηθήσουν σε κάτι άλλο και εν τέλει θα έρθουν μαζί μας. Τότε μπορούμε να τους βάλουμε να κάνουν farming για σφαίρες, φαγητό ή καύσιμα αφού τους εξοπλίσουμε με κάποιο όπλο. Έρχονται όμως και τα προβλήματα. Αφενός οι χαρακτήρες είναι παντελώς αδιάφοροι σε όλα – τόσο που δεν μιλάνε καν αν αποφασίσουμε να τους εγκαταλείψουμε στη μέση του δρόμου καταδικάζοντας τους σε θάνατο- και αφετέρου γιατί δεν εξυπηρετούν κανένα σκοπό. Απλά υπάρχουν….

…αφού το management καυσίμων κτλ, δεν έχει κανένα νόημα. Το παιχνίδι πάει μόνο του σε βαθμό που ολοκληρώνεται σε 5 ώρες εύκολα. Να και το “Αντοχή στο χρόνο” μιας και  replayability δεν υπάρχει. Όχι γιατί δεν προσφέρεται αλλά γιατί δεν αξίζει.

Τεχνικά τα πράγματα είναι εξίσου άσχημα. Τα γραφικά μέτρια και επαναλαμβανόμενα και ο ήχος μετριότατος και ώρες ώρες εκτός χρόνου. Τα ζόμπι φαίνονται όλα ίδια, τα κτίρια επίσης, οι χαρακτήρες προχειροφτιαγμένοι…

Εν τέλει μιλάμε για ένα πρόχειρο, άγευστο, άοσμο, ανούσιο παιχνίδι που θα μπορούσε να έχει επαναπροσδιορίσει το είδος αλλά αποτυγχάνει παταγωδώς σε όλα.

Θετικά: Αυθεντικό voice acting

Αρνητικά: Όλα τα υπόλοιπα

Βαθμός: 4

Πάνος Αλεξόπουλος

Παίζω, γράφω, κριτικάρω και σχεδιάζω παιχνίδια. H συλλογή μου μια μέρα δε θα χωράει σε μουσείο.