Το pixel στην υπηρεσία της τέχνης
Η επιστροφή του μουσάτου τύπου με gamepad για φάτσα είναι εδώ.
Σήμερα θα μιλήσουμε -ή μάλλον θα μιλήσω και θα ακούσετε- για το τι εστί τέχνη στα video games. Αφορμή για το κατεβατό αυτό είναι το Dishonored. Ναι, είναι ένα παιχνίδι που μοιάζει με πίνακα ζωγραφικής από άλλη εποχή. Της εποχής που η ζωγραφική ήταν uber awesome, όχι pop art, μινιμαλισμός και παπάρ βλακείες. Βάθος, συναίσθημα, νεύρο βρε παιδάκι μου! Πολλά παιχνίδια έχουν λεπτομέρειες. Πόσα όμως καταλήγουν να αξίζουν να θεωρούνται “τέχνη”; Είναι κοινώς αποδεκτό πλέον πως τα video games είναι η νέα μορφή τέχνης. Διαθέτουν σενάριο, σκηνοθεσία, διαλόγους, χαρακτήρες με σοβαρή ανάπτυξη/ψυχολογία, actors για κίνηση και φωνή, ορχήστρες να γράφουν μουσική, artists για 3d και artwork. Ολόκληρος λαός. Δεν είναι όμως όλα τα παιχνίδια τέχνη. Έχουμε για παράδειγμα: Bioshock, Assassin’s Creed, Modern Warfare (όχι που θα το άφηνα).
Θα τα πάμε ανάποδα.
Modern Warfare. Δέχομαι πως διαθέτει σενάριο. Οι χαρακτήρες όμως είναι κουκουρούκου και μόλις 2-3 αξίζουν -και αν. Τα γραφικά ήταν καλά, αλλά χωρίς λεπτομέρειες, ήχος μετριότατος Γενικά ένα καλό pew pew αλλά κλισέ. Fun to play. Ατμόσφαιρα στα τάρταρα, υπαρκτή μόνο από τα ηχεία που πριονίζουν από τα πολλά όπλα που βαράνε. Τέχνη; Not.
Assassin’s Creed. Πιο προσωποποιημένο και επικεντρωμένο στο τι θέλει να δείξει, αρκετή δουλειά στα γραφικά με πόλεις copy paste από την εποχή του τότε. Ο Αltair περνάει μια περίοδο “ενηλικίωσης” μπορώ να πω μέσα στο παιχνίδι. Ξεκινάει τυπάκι και καταλήγει assassin. Ο Al Mualim από την άλλη περνάει κι αυτός το δράμα του. Ο ήχος είναι σε πιο καλά επίπεδα όπως και η σκηνοθεσία των cutscenes που φαίνεται πως προσέλαβαν κάποιον που ξέρει πως το τρίβουν το πιπέρι. Το βασικό εδώ είναι η εξέλιξη, το παιχνίδι είναι μονότονο η αλήθεια είναι αλλά αν το δούμε σαν ταινία είναι αρκετά ενδιαφέρον και πρωτότυπο. Όχι ιδιαίτερες λεπτομέρειες αλλά στοχευμένες. Καλή ατμόσφαιρα, τεταμένη ένταση στα σημεία κλειδιά. Τέχνη; Ίσως.
Bioshock. Γραφικά gloomy ότι πρέπει. Ιδέα για Oscar (το κανονικό, όχι αυτό από τη Ρεζέρβα). Λεπτομέρειες όπου κι αν κοιτάξεις. Χαρακτήρες με ψυχολογικά προβλήματα που σε κάνουν να σκίσεις το πτυχίο ψυχολογίας σου. Μουσική επένδυση όλα τα λεφτά. Ατμόσφαιρα που συναρπάζει. Η σαπίλα της πρώην promised land “Rapture” με κάνει ακόμα και τώρα να ανατριχιάζω. Τέχνη; Hell yeah!
Τώρα έρχονται τα “αλλά”. Τα γραφικά δεν είναι γνώμονας. Συμβάλουν αλλά και το Syberia τέχνη είναι. Και το Loom, το Monkey Island (αν γυριζόταν σε ταινία θα έκανε όλες τις κωμωδίες να φάνε τα ντενεκεδάκια από τα γέλια-κονσέρβα τους). Το Skyrim όμως για παράδειγμα πάει στη δεύτερη κατηγορία. Όπως και τα πολυαγαπημένα μου Halo. Είναι παιχνιδάρες, έχουν βάθος και ένα ολόκληρο universe για background αλλά είναι pew pew. Το styling των γραφικών παίζει ρόλο, όχι η υλοποίηση. Και οι λεπτομέρειες που δείχνουν πως δόθηκε προσοχή, όχι οι κουβάδες λεπτομέρειας που δεν προσδίδουν σε τίποτα. Ο ήχος είναι βασικός. Ακόμα και το τελευταίο ambient κάνει τη διαφορά. Για σενάριο κτλ δε συζητάω, top priority.
Τελευταία σκέφτομαι να απομονώσω τα cinematic cutscenes και τα βασικά in-game cutscenes κάποιου παιχνιδιού και να τα κάνω σειρά. Final Fantasy X ξέρω γω. Να βγει ολόκληρη σαιζόν να έχουμε να γουστάρουμε.
