LIMBO

Αβέβαιο για τη μοίρα της αδελφής του, ένα αγόρι μπαίνει στο προαύλιο της κολάσεως.

Γράφοντας το παρόν review είμαι διχασμένος. Μόλις τελείωσα ένα από τα πιο όμορφα παιχνίδια που έχω παίξει τελευταία και έχω γράψει ήδη 3 διαφορετικές εισαγωγές αναζητώντας την καλύτερη. Δεν ξέρω τι να πρωτογράψω για το Limbo. Καταρχάς σας διαβεβαιώνω ότι μιλάμε για ένα από τα καλύτερα –αν όχι το καλύτερο- arcade μέχρι σήμερα.

Το Limbo, δημιουργήθηκε από την Playdead ως ένα indie arcade παιχνίδι. Κατέληξε ένα arcade παιχνίδι με τεράστιες πωλήσεις δίνοντας ευελιξία στο στούντιο για περισσότερες δημιουργίες ύστερα από τις περιπέτειες που πέρασε(το στούντιο) με την εξαγορά του. Το Limbo αναδείχθηκε για τα γραφικά του, τον ήχο του, το gameplay του και τον τρόπο αφήγησης του σεναρίου του(μεταφορικό αυτό, παρακάτω θα καταλάβετε γιατί). Αρχικά κυκλοφόρησε στο Xbox 360(XBLA) και ύστερα από μεγάλη ζήτηση, στο PC(από το Steam) και στο PS3(PSN).

Οι δύσκολες ώρες:

Gameplay

Στο Limbo δεν υπάρχει ίχνος κειμένου, φωνής και cutscene! Το παιχνίδι περιστρέφετε γύρω από ένα αγόρι το οποίο και χειριζόμαστε. Το αγόρι αυτό –όπως μαθαίνουμε από την περιγραφή του παιχνιδιού στο Steam(/XBLA/PSN)- ψάχνει τη χαμένη αδερφή του και προκειμένου να τη βρει αναγκάζετε να περάσει από διάφορες «δοκιμασίες». Από εκεί και πέρα δεν γνωρίζουμε τίποτα περισσότερο. Ούτε γιατί μας επιτίθενται «μικροί» εχθροί, ούτε τίποτα παραπάνω για αυτό το αγόρι. Όποιος δεν έχει παίξει το παιχνίδι ίσως θεωρήσει αρνητικό το συγκεκριμένο θέμα, παρόλα αυτά, κάθε άλλο παρά αρνητικό είναι. Κι αυτό γιατί το Limbo δεν στηρίζετε στο σενάριο. Στηρίζετε στους γρίφους, τη χρήση του μυαλού και τη διαφορετικότητα του.

Κάτι άλλο στα του gameplay  που εντυπωσιάζει είναι το ότι εκτός από τα κουμπιά κίνησης, χρησιμοποιείτε άλλα δύο, μόνο. Ένα για άλματα και ένα για να πιάνετε μοχλούς, σχοινιά κτλ. Η γενική φιλοσοφία του Limbo είναι να προσπαθήσετε με χρήση των αντικειμένων του περιβάλλοντος να περάσετε τα εμπόδια και τις παγίδες μέχρι να φτάσετε στο τέλος. Όλα αυτά, καταφέρονται μέσω των νόμων της φυσικής τους οποίους θα χρειαστεί να έχετε πάντα στη «φαρέτρα» σας  και της χρήσης του μυαλού σας. Η λύση των γρίφων, ειδικά προς το τέλος συνήθως δεν είναι προφανής. Τελικά, όμως, βασίζεται στην χρήση του μυαλού και στη λογική και απλή σκέψη την οποία πολλές φορές ίσως δεν διαθέτουμε. Προσωπικά, πολλές φορές βρήκα τον εαυτό μου να κάνει σύνθετες σκέψεις για την επίλυση ενός γρίφου και βρίσκοντας την τελική λύση, έλεγα: μα τόσο απλό ήταν;

Βέβαια, υπάρχουν και οι φορές που θα βρείτε τον εαυτό σας να χάνει και να μην καταφέρνει να επιλύσει τον γρίφο παρόλο που έχετε κάνει σωστή σκέψη. Κι αυτό γιατί(προς το τέλος) οι γρίφοι γίνονται δύσκολοι εκτός από την σκέψη και στην πράξη. Γενικά, προς το τέλος θα βρεθείτε να κάνετε πολλά trials and deaths. Σε αυτό συμβάλει και το ότι trial and error στο Limbo δεν ισχύει. Υπάρχει ζωή ή θάνατος. Τίποτα το ενδιάμεσο. Ιδιαίτερα στα τελικά επίπεδα, το Limbo καθίστανται πολύ δυσκολότερο από άλλα παιχνίδια μυαλού όπως το Portal. Ωστόσο, το πρώτο σας playthrough δεν θα διαρκέσει πάνω από τέσσερις ώρες και γνωρίζοντας όλους τους γρίφους, το παιχνίδι ολοκληρώνετε σε λιγότερο από μία ώρα.

Ασπρόμαυρα τοπία:

Τεχνικός τομέας

Σε κάτι άλλο που εντυπωσιάζει το Limbo είναι ο τεχνικός του τομέας. Το παιχνίδι διακρίνεται ασπρόμαυρα noir γραφικά με τα animation να ξεχωρίζουν και να μας κάνουν να νομίζουμε ότι παίζουμε ένα υψηλού budget παιχνίδι και όχι ένα indie arcade. Το αγόρι είναι καλοσχεδιασμένο με ρεαλιστικές κινήσεις και με τις κόρες του ματιού του να ξεχωρίζουν. Ο ήχος, πάλι, δίνει το καλό παράδειγμα με κάποια από τα καλύτερα ηχητικά εφέ παιχνιδιού. Πολλές φορές υπήρξαν που ο ήχος μας έκανε να ανατριχιάσουμε και να νιώσουμε σαν να βρισκόμαστε εκεί και μάλιστα αυτή η εντύπωση αυξανόταν φορώντας ακουστικά σε σκοτεινό περιβάλλον. Μουσική δεν υπάρχει. Αυτό συμβάλει στη δημιουργία της ιδιαίτερης αυτής αίσθησης και της αβεβαιότητας για το τι θα ακολουθήσει.

Αυτό επίσης που εντυπωσιάζει είναι οι διαμελισμοί του αγοριού σε έναν από τους πολλούς θανάτους μας και κυρίως το ότι δεν προσπαθεί το ίδιο το παιχνίδι να σου «τραβήξει» το μάτι σε αυτούς, αλλά να σε κάνει να παρατηρήσεις το πώς αντιδράει το περιβάλλον ώστε να κινηθείς ανάλογα στη δεύτερη ευκαιρία σου. Άξιο αναφοράς, επίσης είναι και οι απαιτήσεις του στην PC έκδοση βάση της οποίας έγινε το παρόν review, οι οποίες είναι υπερβολικά χαμηλές σε σημείο να μπορεί να παιχτεί και από pc πενταετίας και μάλιστα στα 60 καρέ(τα οποία παραμένουν αμετακίνητα κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού και δεν ξεπερνιόνται ούτε πέφτουν).

Ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή…

Έτσι, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι το Limbo είναι ένα παιχνίδι που ξεπερνά τα τετριμμένα! Προσφέρει κάτι το διαφορετικό και αποτελεί ένα διάλλειμα από τις «μεγάλες» παραγωγές. Θα μπορούσε μάλιστα να θεωρηθεί από μόνο του μία μεγάλη παραγωγή. Είναι φτιαγμένο για να το απολαύσουν οι εκλεκτοί και όχι όλοι. Σε όλους εσάς που μένοντας κολλημένοι σε ένα σημείο ανοίγετε απευθείας το youtube χωρίς να το προσπαθήσετε λίγο παραπάνω, θα σας φανεί ένα μέτριο παιχνίδι. Για τους υπόλοιπους που θα το προσπαθήσουν θα τους φανεί μία μοναδική εμπειρία και ένα ταξίδι που αξίζει τον τόσο μεγάλο βαθμό που πήρε από εμένα. Και μόνο το ότι ρισκάρει στην τυποποιημένη πλέον αυτή βιομηχανία, του εξασφαλίζει έναν βαθμό παραπάνω από το Call of Duty και το κάθε Call of Duty. Αν δεν το προσθέσατε ακόμα στο καλάθι(και όχι των αχρήστων), κάντε το αμέσως. Δεν χρειάζεται άλλο ηλεκτρονικό μελάνι για να απολαύσετε αυτό το «διαμάντι».